امام علی علیه السلام

همانا ، مقدار کمی که از جانب خداوند سبحان (به بنده اش برسد) بزرگتر از مقدار بسیاری است که از بندگانش (به انسان) برسد ، گرچه همه چیز از خداست .

وَ إِنَّ الْیَسِیرَ مِنَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ أَعْظَمُ مِنَ الْکَثِیرِ مِنْ خَلْقِهِ وَ إِنْ کَانَ کُلٌّ مِنْه

نهج البلاغه

• انسان هرچه در وجودش و خارج از وجودش دارد ، همه از لطف و رحمتِ الهی است ، از نعمتِ زندگی و زنده بودن گرفته تا عقل و هوش و توانایی هایِ مختلف مادی و معنوی که از آن بهره مند است و به همین صورت انواعِ نعمت هایی که پیرامونِ انسان ها را فرا گرفته است ، در این راستا ، وظیفه ی انسان ، تلاش وکوشش و کسبِ روزی پاک وحلال می باشد .
• از این رو ، هرچه از این تلاش، برای انسان فراهم می شود ، لطفی است که از جانب خداوند به انسان رسیده است ، این مقدار، هر چند به ظاهر ممکن است اندک باشد ، از مقدار بسیاری که از طریق در خواست و رو انداختن و کوچک شدن در برابر دیگران به انسان می رسد ، بزرگتر و پُرخیر و برکت تر خواهد بود ؛ در مجموع ، غرض از این سخن آن است که انسان عزت نفس داشته و با تکیه بر سعی و تلاش خود به کسب روزی بپردازد .

پرسش : چرا مقدارِ کمی که از خداوند به انسان می رسد ، بزرگتر از بسیاری است که از غیر خداوند به انسان می رسد ؟

پاسخ : چون مقدارِ اندکی که از جانب خداوند به انسان می رسد ، گر چه ممکن است در ظاهر کم باشد ولی در باطن با برکت و بدون منت است ولی مقدار زیادی که از دیگران به انسان می رسد ، چه بسا باعث سر افکندگی و کوچک شدنِ انسان در برابر دیگران و همراه با منت باشد ، گرچه هر چه به انسان برسد از لطف ورحمت خداوند است .