دعای هشتم صحیفه سجادیه

وَ نَعُوذُ بِکَ مِنْ سُوءِ السَّرِیرَةِ

(خداوندا) ما از اینکه باطن بدی داشته باشیم به تو پناه می بریم

باطن خراب

انسان دارای ظاهر و باطنی است ، ظاهر انسان همان رفتارها و سخنان او ست که برای دیگران قابل مشاهده است ، و باطن انسان شامل نیت ، افکار و چیزهایی است که در دل دارد ،  از سوی دیگر رفتارهای ظاهری انسان ریشه در درون و باطن انسان دارد و  نخست در فکر انسان تصوری  از  یک رفتار شکل می گیرد و سپس نسبت به انجام آن قصد و نیت می کند و در مرحله ی بعد آن را به عمل می رساند ، اگر قصدِ عمل خوبی را  داشته باشد ، رفتار خوبی از او صادر می شود و اگر نیتِ عمل بدی را کرده باشد ، رفتار ناپسندی از او سر می زند .

در آموزه های اخلاقی ، توصیه شده که  انسان تلاش کند ، در دل نیت انجام کارهای پسندیده را داشته باشد ، هر چند اگر این نیت به علتی به مرحله ی عمل  هم نرسد اما خداوند بخاطر نیت خیری که انسان در دل داشته است  به  او پاداش نیکی  عطا خواهد داد  ، در دعای فوق نیز از خداوند در خواست شده است که انسان را از باطن بد داشتن در پناه خویش قرار دهد و به او کمک کند که در باطن جز خوبی و افکار و نیت های خیر نداشته باشد ، بنابر این  اخلاق ناپسندی چون حسادت ، کینه جویی ، دشمنی و بد خواهی از جمله ی رذائل اخلاقی است که باطن انسان را به سمت بدی ها سوق می دهد .