دعای هشتم صحیفه سجادیه

اللَّهُمَّ إِنیِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ… أَوْ نَخْذُلَ مَلْهُوفاً 

خداوندا از اینکه ستمدیده ای  را رها سازیم ، به تو پناه می آورم

رها کردن مظلوم

دنیایی را که در آن زندگی می کنیم ،  آمیخته به خوبی ها و بدی ها است ،  و روزی نیست که شاهد اتفاق های خوشایند و یا نا خوشایندی نباشیم ،  هر چند  اتفاق هایِ  دلپسند اثری  دل پذیر از خود بر جای می گذارد ولی حوادث  نا خوشایند  ، آثاری تلخ و نا گوار  را  باقی می گذارد که تا  مدّت ها روح انسان  را  می آزارد  ، در این میان است که  کمک کردن به همنوعانی که  دچار آسیب و آزاری شده اند  یک وظیفه ی اخلاقی و انسانی به شمار می آید .

و به همان میزان که یاری رساندن به مظلوم و ستم دیده  ، پسندیده و مطلوب است ، رها ساختن آنان  کاری  به دور از مروّت و جوانمردی به حساب می آید ،  که  این عمل ریشه در عافیت طلبی و منفعت جویی فردی دارد  و انسان را  از اخلاق اجتماعی و ارزش های والای انسانی  جدا می سازد  ،  که نمونه ی تاریخی آن را می توان در کسانی جستجو نماییم که از یاری امام حسین علیه السلام دست برداشته و ایشان را در برابر ستمکاران تنها گذاشتند .