دعای هشتم صحیفه سجادیه

اللَّهُمَّ إِنیِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ… تَرْکِ الشُّکْرِ لِمَنِ اصْطَنَعَ الْعَارِفَةَ عِنْدَنَا

خداوندا من از اینکه سپاسگزار کسیکه به ما نیکی کرده ، نباشم به تو پناه می برم

ناسپاسی

سپاسگزاری از نعمت ها و نیکی ها ، یک امر درونی و فطری است که از سوی خداوند در نهاد بشر به ودیعه نهاده شده است ، لذا هر فردی در باطن خویش تمایل دارد که از کسیکه که به او خوبی نموده ، تشکر و قدر دانی نماید و به نوعی قدر شناسی خود را از نیکیِ دیگران با زبان و رفتار اعلام نماید ،  بدیهی خواهد بود این احساسِ سپاسگزاری  در راستای  حکمت الهی است که بندگان را به سوی آفریننده و بخشنده ی تمام نعمت ها  سوق دهد و آنها را به نیایش و ستایش خداوند راهنمایی نماید.

از سوی دیگر ممکن است انسان ها بر اثر تربیت های غلط و عادت های نا پسند ، از مسیر سپاسگزاری ، منحرف شده  و از قدر شناسی نیکی ها و نعمت هایی که در اختیار آنان قرار گرفته غفلت ورزند ،  خواه این نیکی ها از سوی خداوند باشد و یا با واسطه از طریق بندگان نسبت به او ، انجام شده باشد ، در این بخش از دعا ، امام سجاد علیه السلام ،  از اینکه چنین حالتی برای بنده اتفاق افتد به خداوند پناه برده و از او استمداد می جویند ، که در این جهت پشتیبان بنده ی خود باشد .