در ابتدا باید دانست، انتقاد تنها به معنای بیان معایب نیست، بلکه انتقاد، مشخص ساختن نقاط مثبت و منفی است، هر چند در عرف وقتی از انتقاد سخن به میان می آید، بیشتر بیان نقاط منفی، در نظر گرفته می شود.
از طرف دیگر، انتقاد مانند هر موضوع دیگری می تواند جنبه ی افراط یا تفریط به خود بگیرد، که در اینصورت، هدف آن که اصلاح رفتار است، تحقق پیدا نمی کند، زیرا در صورتی که انتقاد به حد افراط برسد، ممکن است به نزاع و کشمکش بینجامد، و اگر هیچ انتقادی هم صورت نگیرد، برخی از رفتار های اشتباه اصلاح نخواهد شد.
آنچه مهم است آن است که گاهی نیاز به انتقاد وجود دارد، که باید به حداقل ممکن صورت پذیرد، البته غیر از مقدار و تعداد انتقاد که باید کم باشد، شیوه? انتقاد کردن است، که لازم است به صورت احترام آمیز و با رعایت نکات اخلاقی انجام پذیرد.
در عین حال شایسته است انتقاد، به شیوه ای غیر مستقیم و با در نظر گرفتن حساسیت های همسر، باشد تا زمینه ی پذیرش را بیشتر فراهم نماید.
گر چه همواره باید در نظر داشت که انتقاد کننده، خود بی عیب نیست، و نباید بگونه ای رفتار کرد که همیشه یک طرف هست که نیاز به انتقاد دارد، و طرف دیگر بی نیاز از هر گونه انتقادی است.
