تشکّر کردن واکنشی مثبت به لطف و محبتی است که از دیگران دریافت می کنیم ، حال این واکنش با گفتار باشد یا با رفتار ، این واکنش ، از سوی خداوند در نهاد انسان قرار داده شده است به این معنا که انسان میل به تشکر کردن از دیگران را در وجود خود احساس می کند پس زمینه ی این سپاسگزاری الهی است ، هر چند که عواملی باعث می شود این احساس و میل در وجود برخی از انسان ها ضعیف و کم رنگ شود ، و این جمله مشهور است که گفته شده : " انسان بنده احسان است " به این معنا که اگر نیکی به انسان شود انسان در برابر نیکی کننده حالت خضوع و فروتنی پیدا می کند و به قول معروف نمک گیر او می شود ، و دوست دارد به نوعی نیکی او را جبران نماید که گاه در قالب تشکر و سپاسگزاری تحقّق پیدا می کند ، و اوج این تشکّر ، شکرگزاری و سپاسگزاری از نعمت های الهی است ، البته باید توجّه داشت ، حالت سپاسگزاری را می توان در انسان تقویت نموده و پرورش داد ، چون ممکن است این حالت به دلایلی در انسان ضعیف گردد .
