گزیده ای از سخنان استاد شهید مطهری (ره)

(6)

کلمه «دنیا» ممکن است از ماده «دُنُوّ» به معنای قرب و نزدیکی باشد و ممکن است از ماده «دنی» به معنای پست باشد. اگر از «دنو» باشد یعنی این زندگی کنونی که نزدیک‌تر است به ما، و قهراً معنای آخرت یعنی زندگانی دورتر ما. و اگر از ماده «دنی» باشد، یعنی این زندگی که نسبت به آن دیگری در سطح پایین‏‌تر است و آخرت یعنی آن که در سطح بالاتر قرار دارد

استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج 2، ص71

گزیده ای از سخنان استاد شهید مطهری (ره)

(5)

و در جای دیگر قرآن کریم می‌فرماید: انَّ الصَّلوةَ تَنْهی‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْکرِ وَ لَذِکرُ اللهِ اکبَرُ .
در این آیه خاصیت نماز ذکر می‌شود، البته نماز حقیقی، نماز واقعی، نمازی که با شرایط و آداب صحیح صورت گرفته باشد. می‌فرماید اگر واقعاً انسان نمازخوان باشد و نمازِ درست بخواند خود نماز جلو انسان را از کار زشت و منکرات می‌گیرد. محال است که انسان نماز درست و مقبول بخواند و دروغگو باشد. محال است که انسان نماز صحیح و درست بخواند و دلش به طرف غیبت کردن برود. محال است که انسان نمازخوان درست و صحیح باشد و شرافتش به او اجازه بدهد که دنبال شراب برود، دنبال فحشاء برود، دنبال هر کار زشت دیگری برود. این، خاصیت نماز است که انسان را به سوی عالم نورانیت می‌کشاند.

آزادی معنوی(صفحه42)

گزیده ای از سخنان استاد شهید مطهری (ره)

(4)

ما در باب زکات می‌خوانیم:
وَ فی سَبیلِ الله یکی از راه‌های مصرف زکات راه خداست. راه خدا یعنی چه؟ هر راهی که راه شخص خودمان نبود و راه مصلحت عموم بود، آن را می‌گویند راه خدا.
شما پول خود را به یک فقیر می‌دهید یا خرج مسجد یا بیمارستان و یا مدرسه می‌کنید، می‌گویید در راه خدا یا برای خدا دادم. مگر به نفع خدا کسی پول می‌دهد؟! بدیهی است معنای این سخن این نیست که خدا مصرف کننده است بلکه هر چیزی که راه عموم باشد ما می‌توانیم آن را راه خدا بنامیم.

استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج 3، ص76

گزیده ای از سخنان استاد شهید مطهری (ره)

(3)

قرآن در باب نماز می‌گوید: انَّ الصَّلوةَ تَنْهی‏ عَنِ الفَحشاءِ والْمُنْکرِ نماز جلو فحشاء و منکر را می‌گیرد. نماز چگونه جلو فحشاء و منکر را می‌گیرد؟ نماز مگر پلیس است که وقتی شما می‌خواهید بروید دنبال یک کار زشت بیاید با باتومش جلو شما را بگیرد؟ نه، نماز عبودیت و بندگی است. نتیجه این عبودیت، ربوبیت و تسلط است و اقلّ درجه تسلط، تسلط بر نفس است.

استاد مطهری، آزادی معنوی، ص49

گزیده ای از سخنان استاد شهید مطهری (ره)

(2)

قوه خیال که یک جا نمی‌ایستد، از این شاخه به آن شاخه می‌رود و از اختیار انسان بیرون است، مثل آن پری است که به شاخه‌‏ای در بیابان آویخته باشد که ثابت نمی‌ماند. مولوی همین مضمون را به شعر درآورده:
گفت پیغمبر که دل همچون پری است‏
در بیابانی به دست صرصری است‏
آیا همه دل‌ها این‏جور است؟ ابداً. لابد خیال می‌کنید دل علی بن ابی طالب هم العیاذ بالله همین جور بود. خیر، این‏جور نبود. نه تنها علی بن ابی طالب، بلکه شاگردهای کوچک علی بن ابی طالب هم این‏جور نبودند. آیا اویس قرنی، عمار یاسر و کمیل بن زیاد نخعی این‏جور بودند؟ ابداً. و حتی کمتر از اینها را ما دیده‌ایم، در افرادی که ما در زمان خودمان دیده‌ایم. از این افراد ما زیاد دیده‌ایم که مالک قوه خیال خودشان و مسلط بر قوه خیال خودشان هستند یعنی توانسته‌اند این قدرت را در اثر عبودیت و بندگی خدا پیدا کنند که اگر بخواهند یک ساعت متوالی ذهن را به یک نقطه متمرکز کنند به طوری که در تمام این یک ساعت یک ذره ذهن به هیچ نقطه دیگری توجه پیدا نکند می‌توانند چنین کاری بکنند. این خودش قدرت و تسلط است و در نتیجه نزدیک‌شدن واقعی به خدای تبارک و تعالی پیدا می‌شود.

استاد مطهری، آزادی معنوی، ص66

گزیده ای از سخنان استاد شهید مطهری (ره)

(1)

یک نفر مسلمان، هم باید یک رابطه دائم و ثابت میان او و خدای خودش برقرار باشد و هم باید یک رابطه ثابت و دائم میان او و جامعه خودش برقرار باشد. بدون عبادت، ذکر و یاد خدا، مناجات با حق، حضور قلب، نماز و روزه نمی‌شود یک جامعه اسلامی ساخت و حتی خود انسان سالم نمی‌ماند. و همچنین بدون یک اجتماع صالح و یک محیط سالم، بدون امر به معروف و نهی از منکر، بدون رسیدگی و تعاطف و تراحم میان افراد مسلمان نمی‌شود عابد خوبی بود.

استاد مطهری، آزادی معنوی، ص80

دعای هشتم صحیفه سجادیه

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَعِذْنِی مِنْ کُلِّ ذَلِکَ بِرَحْمَتِکَ وَ جَمِیعَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ ، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

خداوندا بر محمد و آل او درود فرست و من و همه مردان و زنان با ایمان را از این امور( اخلاق های نا پسند) در پناه خویش در آور ، ای مهربانترین مهربانان

پرهیز از اخلاق های ناپسند

هرچند در فرازهای قبل از یکایک اخلاق های ناپسند به خداوند پناه برده شد ولی در پایان دعا نیز به صورت یکجا از خداوند در برابر اخلاق و رفتارهای ناپسند طلب یاری گردیده و از انجام آنها به او پناه آورده شده است ، به تعبیر دیگر ، هر چند هر انسان مؤمنی لازم است از انجام اخلاق ناپسند اجتناب نماید ولی در عین حال نباید خود را از لطف و توجه الهی در این جهت بی نیاز دانسته و از خواستن توفیق در جهت دور شدن از رفتار های زشت غفلت نماید ، زیرا تا لطف خداوند شامل بنده اش نگردد ، در جهت رسیدن به کمال نیز ضعیف و ناتوان خواهد بود

تمت بعون الله تبارک و تعالی و الحمد لله رب العالمین