امام علی علیه السلام
کسیکه به روزی خداوند خشنود باشد ، به آنچه از دنیا از دستش رفته است ، اندوهناک نگردد
وَ مَنْ رَضِیَ بِرِزْقِ اللَّهِ لَمْ یَحْزَنْ عَلَى مَا فَاتَه
نهج البلاغه
- خداوند هر مخلوقی را آفریده برای او رزقی مقدّر کرده که به او می رسد ، آنچه بر انسان لازم است این است که برای کسب روزی تلاشی متعارف نماید ، و باقی کار را به خداوند بسپارد ، زیرا خداوند بیکاری و بار زندگی خود را بر دوش دیگران گذاشتن را برای بنده ی خود نمی پسندد .
- از سوی دیگر طبیعی خواهد بود که انسان در مسیر کسب روزی همیشه با موفقیت روبرو نیست ، و نتیجه ی تلاش او همیشه با انتظاری که دارد تطبیق نمی کند و گاه با شکست مواجه می شود وحتّی چیزی را هم که بدست آورده از دست می دهد . اینکه انسان اشتباهات خود را درکار نظر بگیرد وسعی کند دوباره تکرار نشود ، بخشی از کار است ؛ بخش دیگر آن است که انسان احساسات خود را مدیریت نماید و به خاطر آنچه از دست داده غصه نخورد .
- برای این منظور در این سخن بحث رضایت از روزی خداوند مطرح شده ، زیرا با خشنودی از روزیی که خداوند در اختیار هر کس قرار داده ، افراد رضایت مند می دانند آنچه را از دست داده اند ، روزی آنان نبوده که بخواهند برای از دست دادنش اندوهناک گردند .
پرسش : صفت رضایت و قناعت چگونه انسان را از اندوه خوردن بر دنیا باز می دارد ؟
پاسخ : وقتی انسان به روزی و رزقی که خداوند برای بنده خود مقدّر کرده باور داشته و در عین تلاش ، به آنچه برای او حاصل می شود ، راضی گردد ، دیگر برای آنچه از دست می دهد غصّه نخواهد خورد .