دعای هشتم صحیفه سجادیه
وَ نعوذ بک ... من مِیتَةٍ عَلَى غَیْرِ عُدَّة
خداوندا از اینکه بدون فراهم کردن توشه از دنیا بروم به تو پناه می آورم
بدون توشه
انسان برای رفتن به هر سفری نیازمند وسائلی است که در طول سفر خویش از آنها استفاده و نیازهای خود را برطرف نماید ، البته هر سفری نیازمند توشه ی مناسب خویش است ، در سفرهای دنیوی با توجه به طول سفر و شرایط آن ، لازم است وسائلی چون لباس ، خوراک ، پول ، مدارک و غیره را همراه داشته باشیم تا در هنگام لزوم از آنها بهره مند گردیم
در این راستا انتقال از این دنیا و پا گذاشتن به مراحل پس از مرگ و سفر به آخرت نیازمند توشه ای به نام تقوا و عمل صالح است ، بنابراین در دنیای دیگر نیازی به پول یا لباس و پوشاک نمی باشیم که بخواهیم همراه خود ببریم و اصولاً امکان بردن چنین چیزهایی وجود ندارد و فایده ای نیز نخواهد داشت لذا در دنیای دیگر تنها ایمان و عمل است که بکار انسان می آید نه چیز دیگر
بلی ، اگر از پول خود در دنیا به فقرا کمک نموده و یا در اختیار نیازمندان ، غدا و پوشاک قرار داده باشیم و از این طریق کار خیری انجام داده باشیم ، اینها تبدیل به عمل صالحی خواهد شد که توشه ی ما را در آخرت فراهم می آورد ، در غیر اینصورت خرج کردن ، یا خوردن و پوشیدن به تنهایی و فقط برای گذران زندگی ، نمی تواند در آخرت دردی را از انسان دوا کند .
