دعای هشتم صحیفه سجادیه

وَ نَعُوذُ بِکَ مِنْ تَناوُلِ الإسراف

(خداوندا) از زیاده روی و اسراف به تو پناه می برم

اسراف که عبارت از حد گذشتن و  زیاده روی در کاری است هم در مسائل مادی قابل تصور است و هم در مسائل غیر مادی  ، در مسائل مادی به این است که انسان چیزی را بیش از نیاز خود  ، استفاده و مصرف کند و در مسائل غیر مادی به هرگونه زیاده روی در استفاده از چیزی اطلاق می گردد ؛ مثلاً زیاده روی در محبت یا توجه به دیگران به گونه ای که انسان را از توجه و محبت کردن به کسانی که نیاز مند آن هستند باز دارد

در این فراز که از اسراف نمودن به خداوند پناه برده می شود ، در حقیقت استمداد و کمک از پروردگار عالم است که زمینه تعادل و میانه روی و پرهیز از افراط و تفریط را برای انسان فراهم کند و علاوه به این بینش راهنمایی نماید که هر چیزی را درست و بجا ، بدون زیاده روی و تفریط مورد استفاده قرار دهد

اسراف کردن در اسلام یک ویژگی و اخلاق ناپسندی است که باید از آن پرهیز نمود که هم برای فرد آسیب هایی به همراه دارد و هم در جامعه اثرات نامطلوبی از خود برجای می گذارد که یکی از پیامدهای اسراف : هدر رفتن منابع و امکانات و محروم ماندن گروهی از افراد جامعه از نیازمندیهای خود است که با جلوگیری از اسراف و توزیع عادلانه و منصفانه سرمایه میتوان همه اقشار جامعه را از آنها بهره مند نمود