دعای هشتم صحیفه سجادیه
اللَّهُمَّ إِنیِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ… أَوْ نَخْذُلَ مَلْهُوفاً
خداوندا از اینکه ستمدیده ای را رها سازیم ، به تو پناه می آورم
رها کردن مظلوم
دنیایی را که در آن زندگی می کنیم ، آمیخته به خوبی ها و بدی ها است ، و روزی نیست که شاهد اتفاق های خوشایند و یا نا خوشایندی نباشیم ، هر چند اتفاق هایِ دلپسند اثری دل پذیر از خود بر جای می گذارد ولی حوادث نا خوشایند ، آثاری تلخ و نا گوار را باقی می گذارد که تا مدّت ها روح انسان را می آزارد ، در این میان است که کمک کردن به همنوعانی که دچار آسیب و آزاری شده اند یک وظیفه ی اخلاقی و انسانی به شمار می آید .
و به همان میزان که یاری رساندن به مظلوم و ستم دیده ، پسندیده و مطلوب است ، رها ساختن آنان کاری به دور از مروّت و جوانمردی به حساب می آید ، که این عمل ریشه در عافیت طلبی و منفعت جویی فردی دارد و انسان را از اخلاق اجتماعی و ارزش های والای انسانی جدا می سازد ، که نمونه ی تاریخی آن را می توان در کسانی جستجو نماییم که از یاری امام حسین علیه السلام دست برداشته و ایشان را در برابر ستمکاران تنها گذاشتند .
