دعای هشتم صحیفه سجادیه

اللَّهُمَّ إِنیِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ... اسْتِکْبَارِ الطَّاعَةِ

خداوندا من از اینکه عبادت و اطاعت خود را بزرگ به شما آورم به تو پناه می برم

مدیونِ آفریدگار

همانگونه که انسان با اطاعت از دستورات خداوند به سعادت دنیا و آخرت راه پیدا می کند ، در کنار آن لازم است از هر آفتی که او را از این مسیر دور می کند پرهیز نماید ، یکی از این آفت ها ، بزرگ پنداشتن و بسیار دیدن اطاعت و عبادت خود است که زمینه غرور و خود پسندی را در وجود انسان پرورش می دهد ، که از رذائل اخلاقی به شمار می آید که با هدف عبادت که تواضع و فروتنی در برابر خداوند است منافات دارد.

انسانی که دچار خود بینی و خود پسندی شده است ، به مرور زمان دچار حالت طلبکارانه ای می شود که از خالق خویش که تمام هستی او از او می باشد نیز طلبکار خواهد بود ، در حالیکه انسان در برابر آفریننده خویش باید بدهکار بوده  و تلاش نماید ، حقِ نعمت های بیشماری را که خداوند به او ارزانی داشته با شکرگزاری و پاس داشتن از نعمت های الهی بجا آورد و در مسیر کسب رضای او قدم بردارد .