79-مقصود از کنترل احساسات چیست ؟
پاسخ :
- انسان دارای حالات مختلفی چون : رضایت ، غم ، شادی ، ترس ، خشم ، احساس قدرت و ... می باشد که هر کدام از آنها برای هدف و علتِ خاصی از جانب خداوند در وجود انسان به ودیعه نهاده شده است ، آنچه که در سلامت مادی و معنوی انسان مهم است آن است که هر کدام از این احساسات بجا و به اندازه مورد استفاده قرار گیرد ، و هر گونه افراط یا تفریط در کاربرد آنها می تواند ، مشکلات فکری ، روانی و رفتاری را برای انسان به ارمغان آورد ، رسولخدا صلی الله علیه و آله می فرمایند : سه ویژگی است که در هر کس باشد ایمان او کامل خواهد بود : 1-کسیکه (وقتی از چیزی) خشنود باشد ، این احساس رضایت او را به باطل وارد نکند ، 2-و اگر دچار خشم شود ، این خشم ، او را از حق ( وحقیقت) خارج نکند 3-و اگر توانمند باشد این احساس توانمندی باعث نشود آنچه را حق او نیست ( از دیگران) بستاند . (1) از این رو لازم است انسان بر اساس الگو های الهی و بکار بردن عقل و خرد ، احساسات خویش را کنترل و در مسیر درست و خدا پسندانه ای بکار گیرد ، نقل است که یکی از خدمتکاران امام سجاد علیه السلام ، ظرف آبی از دستش بر چهره ی مبارک امام علیه السلام می افتد و چهره ی حضرت را مجروح می کند ، این خدمتکار بدون فاصله این آیه ی از قرآن را می خواند : " وَ الْکاظِمِینَ الْغَیْظَ" : اهل تقوا : کسانی هستند که خشم خود را فرو می خورند ؛ امام علیه السلام فرمودند : خشم خود را فرو خوردم ؛ بعد خدمتکار ادامه آیه را می خواند : " وَ الْعافِینَ عَنِ النَّاسِ " : و از (خطای مردم) در می گذرند ؛ امام علیه السلام فرمودند : خداوند از تو در گذرد ؛ بعد خدمتکار پایان آیه را می خواند : " وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ " : و خداوند (چنین) انسان های نیکوکار را دوست می دارد ؛ (امام علیه السلام وقتی آیه در باره ی نیکوکاری و محبت خداوند نسبت به نیکوکاران را شنیدند) ، در پاسخ او گفتند : تو را در راه خدا آزاد کردم (2)
--------------------
1-قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص ثَلَاثُ خِصَالٍ مَنْ کُنَّ فِیهِ یَسْتَکْمِلُ خِصَالَ الْإِیمَانِ الَّذِی إِذَا رَضِیَ لَمْ یُدْخِلْهُ رِضَاهُ فِی بَاطِلٍ وَ إِذَا غَضِبَ لَمْ یُخْرِجْهُ غَضَبُهُ مِنَ الْحَقِّ وَ إِذَا قَدَرَ لَمْ یَتَعَاطَ مَا لَیْسَ لَه ( بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار ،ج64،ص:300)
2-بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار ،ج46،ص:68